Soms zo herkenbaar...

Steeds meer herken ik bepaalde eigenschappen, tics en moeilijkheden bij mezelf. Dit is tegelijk confronterend en bevrijdend en biedt ook toekomstperspectief. Zelf heb ik het er naar mijn bescheiden mening namelijk niet zo slecht vanaf gebracht, en heel wat compensatiestrategieën die ik bij mezelf herken, kunnen ook nuttig zijn voor mijn kind. Bovendien vindt hij het ook altijd heel geruststellend om te horen hoe ik bepaalde dingen herken en daarmee heb leren omgaan. Of ik zelf (een vorm van) autisme heb, dan wel "slechts" een aantal autistiforme trekken, laat ik in het midden. Voorlopig vind ik het niet belangrijk om dat officieel uit te zoeken en eventueel met een diagnose te laten bezegelen. Misschien komt dat nog, wie weet. De herkenning, het feit dat ik mezelf op meer dan één manier tegenkom in de zoektocht naar het wezen van mijn kind, is voorlopig in elk geval één van de belangrijkste gevolgen. Ik voel mij hierdoor ook zelf meer mens en vooral meer mezelf...